Dziedzictwo kulturowe Polski jest integralną częścią jej historii, a zachowanie tożsamości narodowej naszego kraju w przestrzeni kulturowej odbywa się głównie poprzez ochronę dóbr materialnych i niematerialnych, aby lepiej zarządzać naszym dziedzictwem kulturowym, należy je uwiecznić i udokumentować.

 
Termin dziedzictwo kulturowe obejmuje zabytki nieruchome (budynki, świątynie, stanowiska archeologiczne) i ruchome (dzieła sztuki, znaleziska archeologiczne itp.), a także niematerialne dobra kultury (mity, zwyczaje, tradycje, umiejętności itp.).

Konieczność zabezpieczenia polskiego dziedzictwa kulturowego jest niezbędna w kontekście pielęgnowania naszych tradycji narodowych. Zgodnie z konwencją UNESCO narody są zaangażowane w tworzenie spisów dziedzictwa kulturowego i współpracę z lokalnymi społecznościami, grupami i jednostkami w celu zachowania tych tradycji. Konwencja wzywa narody i społeczności do opracowania planów działania na rzecz zachowania kultury.

Podnoszenie świadomości społeczeństwa można zapoczątkować m.in. za pomocą środków takich jak organizowanie spotkań i seminariów dla zrozumienia zagadnienia o zabezpieczeniu dziedzictwa dla przyszłych pokoleń. Działania uświadamiające skupiają się również na wymianie dobrych praktyk na poziomie regionalnym i krajowym z naciskiem na projektowanie i wdrażanie materiałów edukacyjnych, wykorzystanie nowoczesnych aplikacji technologicznych, aktywizację formalnych i nieformalnych struktur edukacyjnych dla zachowania kultury i jej przekazywanie młodszym pokoleniom.